WDR (Wide Dynamic Range) – szeroki zakres dynamiki. Technika pozwalająca na wierną rejestrację sceny mimo dużego kontrastu.

Przykład: witryna sklepowa, w środku ludzie. Dzięki dopracowanym algorytmom WDR możliwe jest zarówno rejestrowanie tego, co znajduje się w środku, jak i tego, co widać na zewnątrz, a nie jak w przypadku kamer tradycyjnych – albo dobrze naświetlone to, co za oknami, zaś postacie w środku zbyt ciemne, aby można było dokonać identyfikacji, albo prześwietlone okna i dobrze naświetlone postacie.

Na dzień dzisiejszy znane są co najmniej dwa sposoby realizacji tej funkcji. Pierwszy – stricte programowy, polega na złożeniu dwóch klatek zarejestrowanych z różnymi czasami (np. 1/10000s i 1/60s) w jedną – wynikową. Jest to proces zbliżony do łączenia ekspozycji w dowolnym programie graficznym.

Druga metoda realizowana jest sprzętowo dzięki zastosowaniu w kamerach przetworników amerykańskiej firmy Pixim. W zasadzie już sam fakt, że są to matryce CMOS (a nie CCD) implikuje możliwość nieco innego podejścia do generowanego przez nie sygnału, co najwyraźniej uczyniono integrując przetwornik i elementy przetwarzające i obrabiające obraz. O ile w matrycach CCD cała powierzchnia przetwornika naświetlana jest przez jeden zadany czas, o tyle tutaj możliwy jest dobór czasu ekspozycji w odniesieniu do każdego piksela. Zakres dynamiki oferowany przez te matryce jest naprawdę szeroki, na dzień dzisiejszy (połowa 2008r) jednak podstawową ich wadą jest stosunkowo niska czułość.